Tidrit Cycle Vision: de man met de hamer..... bleek een lekke band

Vandaag was het zover; de uurstijdrit van Cycle Vision stond op het programma. Ik had de WAW vrijdagochtend naar het werk gefietst en deze daar laten overnachten. Na het oppikken van de fiets arriveerden we ruim op tijd bij de Wielerbaan in Sloten. Aldaar de bandjes nog wat extra opgepomt (voor 7 bar, achter 6). Daarna present melden en de stickers met startnummer en de transponder op de WAW geplakt.

Om 9:37 zou ik mogen starten. Probleem was echter dat ik me nauwelijks warm had gereden en het niet prettig is direct vol aan de bak te moeten. Helemaal niet als ook nog eens blijkt dat de start vlak voor het viaduct in de baan is gepositioneerd. Dit viaduct is een steil rotding. Maar ik kwam boven en nadat ik me aan de andere kant naar beneden had gestort kwam de snelheid er meteen lekker in. Het eerste rondje ging, ondanks de staande start met een gemiddelde van maar liefst 46 km/h. Rondje 2  was de snelste ronde met 48,1 gem. Daarna moest ik het rustiger aan gaan doen. Tot en met ronde 5 bleef het rondegemiddelde echter boven de 45 per uur.

Door mijn koude en (te) snelle start had ik het wel erg zwaar, maar aan de andere kant lijkt langzaam beginnen mij ook niets. Het goedmaken van een (te) langzame start is ook verdomde lastig. Tussen ronde 5 en 9 zakte het rondegemiddelde verder terug tot net onder de 43 per uur, om vervolgens iets te stabiliseren; ronde 12 ging ook nog in 42 km/h. Het overall gemiddelde lag toen nog op 44,5 km/h. Ik hoopte dit tempo nog enige tijd vast te kunnen houden, maar dat zat er niet in.

Ik kreeg in ronde 13 namelijk de indruk dat ik de man met de hamer aan het tegenkomen was; opeens was die er. De snelheid raakte er steeds meer uit. Deelnemers die ik zojuist nog voorbij had gereden reden op hun beurt mij weer voorbij. Mijn hartslag liep daarbij omgekeerd evenredig op met het afnemen van de snelheid. Ronde 13 met 39 km/h, ronde 14 met nog geen 37 km/h, daarna 33,7. Dit was geen normaal verval meer. Bijna alle bochten op de baan lopen naar links en met name in de bochten kwam ik voor geen meter meer vooruit.

Meerdere malen spookte het door mijn hoofd de pijp aan Maarten te geven, want als iedereen je voorbij rijdt alsof je stilstaat voel je je in zo'n snelle fiets toch wel behoorlijk lullig. Maar opgeven is ook zo wat. Pas tegen het eind van rondje 16 (met nog maar 32,6 gem) besefte ik wat er aan de hand moest zijn: de WAW bonkte er rechtsvoor op los; zou ik lek hebben gereden? Was dat de reden dat ik de laatste rondjes het idee had dat ik een hele mud aardappelen achter me aan aan het slepen was?

Dat ik nog geen ervaring heb met lekke banden tijdens het rijden hielp niet bij het onderkennen van de oorzaak van mijn verval en het rare was dat de WAW met 30+ in de bochten wel zwaar stuurde maar niet ging dweilen. Toen ik aan het eind van de ronde de startfinishlijn passeerde om mijn laatste ronde in te gaan (ruim 57 minuten gereden) keek ik daarom nog vertwijfeld naar het publiek, maar dat stond allemaal aan de linkerkant van de baan, dus niemand zag dat ik RV met een platte band reed en kon mijn vermoeden dus bevestigen.

De laatste keer de brug op stond ik bovenaan zowat stil, zo langzaam ging het. Uiteindelijk besloot ik dat verder rijden geen optie was en dat ik daarmee wellicht mijn hele voorwiel zou slopen. In de eerste bocht na het viaduct de WAW aan de kant gezet en ja hoor: rechtsvoor zo plat als een dubbeltje. Na 3800 km pas de tweede lekke band en dan natuurlijk precies tijdens CV. Overigens had ook de kmteller van mijn fietscomputertje onderweg de geest gegeven. Van tevoren denk je dat als je al een paar duizend km zonder problemen rondrijdt, dat dan die paar km's van de tijdrit er wel even bijkunnen. Schijnbaar niet dus.

De binnenband had naast het lek waarmee de ellende begon nog een viertal extra lekken opgelopen, doordat de binnenband ter plaatse van het ventiel klem was gaan zitten tussen velg en buitenband. Ik had mijn plakspulletjes en mijn fietspomp gewoon meegneomen in de WAW, maar plakken bleek dus geen optie. Dus een nieuwe binnenband (door de hulptroepen aangeleverd, toch handig om ook de telefoon mee te nemen) in de eveneens beschadigde buitenband gepropt om de laatste ronde te kunnen afleggen. Al met al heeft de laatste ronde hierdoor iets van een half uur gekost, maar ik het het uur hiermee wel vol gemaakt.

Bij het ingaan van de laatste ronde had ik er 40 km opzitten en moest ik nog iets van 2,5 minuut rijden. Het gemiddelde lag op dat moment nog op 41,8. Echter, als de berekende kmstand na precies één uur gebaseerd wordt op het gemiddelde van het laatste rondje dan zal ik wel met een snelheid van iets van 40,2 in de eindrangschikking worden opgenomen. 

Voor de gein heb ik nog wel even gesimuleerd wat het effect geweest zou zijn als ik niet lek gereden zou zijn. Uitgaande van een stapsgewijs verval naar uiteindelijk 40 km/h in de laatste ronde, zou ik op 43,3 km/h gemiddeld zijn uitgekomen. Dit stemt mij op zich best tevreden, immers mijn streven was om in ieder geval boven de 40 per uur gemiddeld te rijden. Dat ik ooit nog eens ruim 43 km in een uur tijd op eigen kracht in een fiets zou afleggen is iets wat ik me enige tijd geleden niet had kunnen voorstellen. 

Ik ben erg benieuwd naar de officiële uitslagen (alle bovengenoemde gegevens zijn gebaseerd op doorlopende rondetijden metingen door mijn broer die mij samen met mijn zoontje heeft staan aanmoedigen). Op welke plek zou ik geëindigd zijn met een gemiddelde van net boven de 43 per uur?

Gezien de extreme inspanning die ik het laatste deel van de race heb moeten verrichten, heb ik maar besloten de 100 km wedstrijd van morgen te laten voor wat ie is. Ik had vooraf uberhaupt twijfels of het verstandig was me hiervoor in te schrijven. Wellicht dat als mijn voorbereiding optimaler zou zijn geweest dat dit wel had gekund. Ik heb in mei relatief weinig gefietst (nog net geen 500 km) door veel vrije dagen op het werk en ook het griepje van drie weken geleden.

Daarentegen is het me wel zo goed bevallen dat ik er sterk aan denk om volgend jaar weer mee te doen. Ik heb een hoop geleerd en de wedstrijd van twee kanten meegemaakt; eerst reed ik zelf velen voorbij, later werd ik zelf door bijna iedereen voorbij gereden. De kick van dat eerste is echter een sterke motivator om het volgende keer opnieuw te proberen. Met een betere voorbereiding moet de tijdrit sneller kunnen en kan ik daarna wellicht ook nog de lange wedstrijd meerijden. En dan maar hopen dat het pechduiveltje niet opnieuw toeslaat......