Klokje rond: 100.000 kilometer met WAW154

Vanochtend een nieuwe mijlpaal bereikt: het klokje rond gereden. 100.000 kilometer onder de wielen door van WAW154 in de afgelopen 11,5 jaar. De fiets heeft de nodige gebruikssporen, maar is technisch nog best OK om nog veel meer kilometers te maken. Nooit gedacht dat ik met 1 en dezelfde fiets zo een afstand zou gaan afleggen. Eerstvolgende doel is voorlopig om ook dit jaar weer 12.000 weg te trappen, net als vorig jaar en in 2019. In dat tempo moet de 2e 100.000 al over 8,5 jaar een feit zijn. Nog even doorfietsen dus.... 

12.000 km in 2019

Weer een jaar verder en afgelopen jaar in totaal 12.000 km gefietst. Het overgrote deel natuurlijk met WAW 154 die ondertussen een kleine 55.000 km onder de wielen door heeft gehad.
Aan het einde van het jaar nog flink wat kilometers moeten maken, maar het weer in december hielp erg mee om die maand de nog resterende 1200 km bij elkaar te rijden om dus op gemiddeld 1000 km per maand uit te komen.
Op 28 december nog bezoek gebracht aan de Oliebollentocht, die dit jaar vanuit Utrecht werd verreden. Ik ontdekte helaas te laat dat je je van tevoren moest inschrijven (10 jaar geleden, toen ik in Utrecht ook heb meegereden, kon dat nog op de dag zelf...).
Daarom maar besloten om met mijn nieuwe drone, die ik mezelf met Kerst cadeau had gedaan, wat beelden te schieten van de passerende collega velonauten:

Op naar weer een mooi fietsjaar!

WAW 154 de wereld rond...

WAW 154 wordt nog steeds goed gebruikt. Afgelopen zomer werd de 40.000 kilometer grens overschreden, wat betekent dat deze WAW virtueel de wereld is rondgereden. Nooit heeft de fiets me in die periode laten staan, altijd rijdend uit en thuis. Qua onderhoud eigenlijk alleen wat bandjes en tot nu toe twee keer ketting en tandwielen vervangen.

Ik heb er ruim 5 jaar over gedaan om die 40.000 kilometers bij elkaar te rijden, waarbij vooral het afgelopen jaar een productief jaar was. Van de week de 10.000 ste km van dit jaar bij elkaar gefietst.

WAW 154 heeft dit jaar ook een andere aansturing van de elektronica aan boord gekregen. Mijn Android telefoon fungeert nu als dashboard en bedienpaneel en communiceert via Bluetooth met een in de fiets ingebouwd arduino boardje, waarmee o.a. de verlichting wordt aangestuurd.
Wellicht dat ik daar binnenkort nog iets  eer over beschrijf voor degenen die dat mogelijk interssant vinden...

Ondertussen op naar de 100.000 km in de WAW’s.

Van WAW022 naar WAW154

Bijna drie jaar zijn verstreken na het laatste bericht op deze blog. Het frequent bijhouden blijkt na verloop van tijd toch te veel gevraagd.
Er zijn echter dusdanige ontwikkelingen geweest dat een nieuw bericht wel op zijn plaats is...
WAW022 is niet meer.....Eind september vorig jaar, na een kleine 30.000 kilometer raakte WAW022 ernstig beschadigd toen ik over de brug over de Muidertrekvaart in Muiden reed. Een afdekplaat naast het scharnier van het brugdek was verdwenen en dat maakte dat er in de lengterichting van de weg een gleuf van 6 cm breed en anderhalve meter lang was ontstaan. In het donker reed ik daar met het rechtervoorwiel is.
Een mega klap was het gevolg. Het rechtervoorwiel aan puin, maar erger nog: de complete hoek waar de voorste reactiestang van de wielophanging zit gemonteerd was weggeslagen. Daags na het ongeval heb ik de WAW naar fietser.be in Gent gebracht en al snel kwam men tot de conclusie dat de fiets feitelijk technisch total loss was. Ik heb de brugbeheerder (Nuon) met succes aansprakelijk gesteld voor de ontstane schade en zij hebben deze zeer snel erkend en mij een schadevergoeding betaald. Tevens was binnen 3 dagen na mijn melding de brug gerepareerd.
Medio oktober 2012 heb ik vervolgens een nieuwe WAW in Gent besteld. Uiteindelijk is het WAW154 geworden die medio februari klaar stond in Gent. Net als WAW022 heb ik de nieuwe weer verkeersblauw (RAL5017) laten spuiten en daarna met stickers beplakt.
Daarnaast heb ik vanaf oktober gewerkt aan de elektrische installatie voor de nieuwe WAW: een touchscreen boardcomputer (gebaseerd op de Arduino Mega), die de knipperlichten, de hoofdverlichting (incl. dagrijverlichting) en het remlicht aanstuurt en tevens de relevante ritgegevens (snelheid, maximum, gem. bewogen, totaalafstand, binnen- en buitentemp) registreert.

Sinds medio maart was de WAW helemaal rijklaar en ben ik er met regelmaat in gaan rijden voor mijn woon-werk ritjes (30 km enkele reis, gemiddeld twee keer in de week) en wat recreatieve ritjes op mijn vrije woensdag en in het weekend. Ondertussen zijn er alweer 1300 tevreden kilometers onder de wielen doorgegaan.

Nog even een paar plaatjes:

20.000 kilometer

Bij het verwerken van de door mijn kilometerteller geregistreerde ritjes ontdekte ik dat de 20.000 kilometergrens ondertussen gepasseerd is. Nu heeft mijn tellertje wel eens uitval vertoond door lege batterijtjes, dus in werkelijkheid zal het aantal gereden kilometers nog wel (een heel klein beetje) hoger liggen. Al met al een respectabele afstand, maar als je je realiseert dat je daarmee nog niet eens halverwege een rondje aardbol zou zijn gekomen, dan lijkt het weer niet zo heel veel voor te stellen. Het laat wel weer zien met wat voor gemak we ons in de huidige tijdgeest verplaatsen. Een Neanderthaler zou een gat in de lucht hebben gesprongen als een van zijn collega primitievelingen een karretje zou hebben uitgevonden waarmee je relatief eenvoudig een dergelijke immense afstand kan afleggen.

Tja, en dan hoor je buiten een vliegtuig over komen met een een stelletje toeristen die net terugkeren van een “vakantie-tje in Thailand“. Ook even 10.000 km afgelegd, maar dan in 11 uurtjes. Daar moet ik 333 uur voor zweten..... En als die toeristen er op de fiets naar toe hadden gemoeten dan zou ze dat een uurtje of 555 gekost hebben, ofwel bijna 14 weken fietsen (bij een 40-urige fietsweek). Al met al zou twee weken vakantie in Thailand dan uit en thuis 30 weken vragen. Hoezo stelt niet zo veel voor????

Morgen maar weer wat duurzame kilometers erbij trappen. Mogelijk dat ik net als dinsdagmiddag nog wat gelijkgestemden tegenkom en weer wat wielrenners kan plagen. Op naar de 30.000 dus maar.

RIS in extremis.....

Vandaag zat ik nog even terug te denken aan de dag van gisteren. Zoals gezegd besloot ik pas in de loop van de ochtend dat ik de Giro karavaan wel even kon gaan vergezellen. Achterafgezien denk ik dat ik last gehad moet hebben van een acuut opkomende zware RIS (Racefiets Inhaal Syndroom) aanval. Tja wanneer heb je nou de kans om bijna 200 profrenners de achterkant van je WAW te laten zien?

Zoals gezegd deed mijn kilometertellertje het helaas niet, maar aan de hand van de vertraagde filmbeelden heb ik kunnen herleiden dat ik net boven de 50 per uur reed toen ik de kop van het peloton voorbij reed. Voor een velomobiel natuurlijk geen echt bijzondere snelheid, al ligt mijn persoonlijke topsnelheid bij windstil weer op een vlakke weg niet heel veel hoger (zo'n 57 per uur). Maar al met al lieg ik niet als ik beweer dat geen enkele racfietser in staat is gebleken om mij, nadat ik hem heb ingehaald, weer voorbij te streven. Zelfs deze groep profwielrenners niet. De beelden bewijzen het..... Dream on, ik weet wel beter natuurlijk.

Op de terugweg naar het dorp was het overigens ook weer raak. Met groepje amateurwielrenners waarmee ik was opgereden deden onder luide aanmoediging van het nog massaal aanwezige publiek verwoede pogingen om mij voorbij te rijden, maar zoals gewoonlijk moesten ook zij het onderspit delven. Ik moest er overigens wel moeite voor doen (ik schat dat ik boven de 55 per uur moest rijden om ze te lossen). Geen watjes dus.

Stel je voor dat je zo'n gozer, of mooier nog een professionele sprinter, velomobiel zou gaan rijden. Die kunnen dan gewoon over de snelweg naar hun werk....

Once in a lifetime: WAW022 volgt renners Giro 2010

Vandaag een werkelijk unieke gebeurtenis: de Giro d'Italia komt nagenoeg door de achtertuin van ons huis. Op nog geen 100 meter rijden ze langs ons huis in de tweede etappe die van Amsterdam naar Utrecht voert. Pas 's ochtends vat ik het plan op te proberen de renners een klein stukje te volgen, want als het peleton op topsnelheid langsflitst is het spel na een paar seconden al weer voorbij. Rond half twaalf rijd ik over de reeds afgezette wegen richting Weesp. De bedoeling is om ze langs de Provinciale weg Weesp Bussum op te pikken en dan zo lang mogelijk te volgen richting Nederhorst den Berg. De renners zouden om twaalf uur starten en zullen zo'n 15 kilometer moeten rijden tot het punt waar ik klaar sta. Het wachten duurt tot ruim na half een, want ze blijken iets later te zijn gestart.

Langs de Provinciale weg kan ik samen met nog wat wielrenners die het zelfde plan hadden opgevat aanhaken bij de 4 renners die zich al direct hadden losgememaakt uit het peloton. Helaas weigerde de kilometerteller, die al eerder wat kuren had vertoont, nu alle dienst en kon ik dus niet zien hoe hard ze gingen. Ze bleken met de velomobiel uiteindelijk vrij simpel bij te houden en tot aan de Vechtbrug heb ik met ze opgereden. Een van de passagiers van een gele ploegleiderswagen complimenteerde me nog door uit het open raam zijn duim naar mij op te steken.  

Na de Vechtbrug volgt de afslag naar Nederhorst den Berg. Het was daar behoorlijk druk, dus relatief langzaam ben ik door de meute heen geslalomd. Bij het gebrek aan passerende renners leken alle aanmoedigingen nu mijn kant op te komen. Geweldig! Vervolgens kon ik even een paar minuten uithijgen en wachten op de doorkomst van het gehele peloton. Vervolgens weer gang maken en proberen ze volgen, onderwijl filmend en een oog op het fietspad houdend. Onderstaand het resultaat van mijn filmactie.

Te zien is dat een hoop renners met een schuin oog opzij kijken en daarbij veelal een glimlach op het gelaat toveren. Ik denk dat velomobielen in het buitenland  nog een grotere uitzondering zijn dan in Nedrland, dus voor velen zal het een vreemd iets zijn geweest. Als ze dan ook nog zien dat je op je gemak zit te filmen en bovendien nog in staat bent om het peloton niet alleen maar bij te houden , maar zelfs gemakkelijk voorbij te snellen dan maakt dat dat er met verwondering naar je gekeken wordt.

Nadat het hele zwikkie volgwagens was gepaseerd ben ik met een aantal “volgwielrenners” achter de laatste volgwagen aangesloten. Het publiek stond nog rijendik aan de kant en ik ben ik weet niet hoe vaak toegeschreeuwd, toegejuigd, gefotografeerd en gefilmd. Onderwijl ontstond natuurlijk weer een strijd met de volgwielrenners, die het lang volhielden, maar mij uiteindelijk toch weer moesten laten gaan op de tocht van ongeveer 3 kilometer naar het cetrum van het dorp. Aldaar trof ik de rest van de familie en vielen mij wederom de nodige lofuitingen ten deel. Het leek verdorie wel of ik zelf een van de deelnemers was......

Kortom Once in a lifetime en een ervaring om niet meer te vergeten!!!