RIS in extremis.....

Vandaag zat ik nog even terug te denken aan de dag van gisteren. Zoals gezegd besloot ik pas in de loop van de ochtend dat ik de Giro karavaan wel even kon gaan vergezellen. Achterafgezien denk ik dat ik last gehad moet hebben van een acuut opkomende zware RIS (Racefiets Inhaal Syndroom) aanval. Tja wanneer heb je nou de kans om bijna 200 profrenners de achterkant van je WAW te laten zien?

Zoals gezegd deed mijn kilometertellertje het helaas niet, maar aan de hand van de vertraagde filmbeelden heb ik kunnen herleiden dat ik net boven de 50 per uur reed toen ik de kop van het peloton voorbij reed. Voor een velomobiel natuurlijk geen echt bijzondere snelheid, al ligt mijn persoonlijke topsnelheid bij windstil weer op een vlakke weg niet heel veel hoger (zo'n 57 per uur). Maar al met al lieg ik niet als ik beweer dat geen enkele racfietser in staat is gebleken om mij, nadat ik hem heb ingehaald, weer voorbij te streven. Zelfs deze groep profwielrenners niet. De beelden bewijzen het..... Dream on, ik weet wel beter natuurlijk.

Op de terugweg naar het dorp was het overigens ook weer raak. Met groepje amateurwielrenners waarmee ik was opgereden deden onder luide aanmoediging van het nog massaal aanwezige publiek verwoede pogingen om mij voorbij te rijden, maar zoals gewoonlijk moesten ook zij het onderspit delven. Ik moest er overigens wel moeite voor doen (ik schat dat ik boven de 55 per uur moest rijden om ze te lossen). Geen watjes dus.

Stel je voor dat je zo'n gozer, of mooier nog een professionele sprinter, velomobiel zou gaan rijden. Die kunnen dan gewoon over de snelweg naar hun werk....

Once in a lifetime: WAW022 volgt renners Giro 2010

Vandaag een werkelijk unieke gebeurtenis: de Giro d'Italia komt nagenoeg door de achtertuin van ons huis. Op nog geen 100 meter rijden ze langs ons huis in de tweede etappe die van Amsterdam naar Utrecht voert. Pas 's ochtends vat ik het plan op te proberen de renners een klein stukje te volgen, want als het peleton op topsnelheid langsflitst is het spel na een paar seconden al weer voorbij. Rond half twaalf rijd ik over de reeds afgezette wegen richting Weesp. De bedoeling is om ze langs de Provinciale weg Weesp Bussum op te pikken en dan zo lang mogelijk te volgen richting Nederhorst den Berg. De renners zouden om twaalf uur starten en zullen zo'n 15 kilometer moeten rijden tot het punt waar ik klaar sta. Het wachten duurt tot ruim na half een, want ze blijken iets later te zijn gestart.

Langs de Provinciale weg kan ik samen met nog wat wielrenners die het zelfde plan hadden opgevat aanhaken bij de 4 renners die zich al direct hadden losgememaakt uit het peloton. Helaas weigerde de kilometerteller, die al eerder wat kuren had vertoont, nu alle dienst en kon ik dus niet zien hoe hard ze gingen. Ze bleken met de velomobiel uiteindelijk vrij simpel bij te houden en tot aan de Vechtbrug heb ik met ze opgereden. Een van de passagiers van een gele ploegleiderswagen complimenteerde me nog door uit het open raam zijn duim naar mij op te steken.  

Na de Vechtbrug volgt de afslag naar Nederhorst den Berg. Het was daar behoorlijk druk, dus relatief langzaam ben ik door de meute heen geslalomd. Bij het gebrek aan passerende renners leken alle aanmoedigingen nu mijn kant op te komen. Geweldig! Vervolgens kon ik even een paar minuten uithijgen en wachten op de doorkomst van het gehele peloton. Vervolgens weer gang maken en proberen ze volgen, onderwijl filmend en een oog op het fietspad houdend. Onderstaand het resultaat van mijn filmactie.

Te zien is dat een hoop renners met een schuin oog opzij kijken en daarbij veelal een glimlach op het gelaat toveren. Ik denk dat velomobielen in het buitenland  nog een grotere uitzondering zijn dan in Nedrland, dus voor velen zal het een vreemd iets zijn geweest. Als ze dan ook nog zien dat je op je gemak zit te filmen en bovendien nog in staat bent om het peloton niet alleen maar bij te houden , maar zelfs gemakkelijk voorbij te snellen dan maakt dat dat er met verwondering naar je gekeken wordt.

Nadat het hele zwikkie volgwagens was gepaseerd ben ik met een aantal “volgwielrenners” achter de laatste volgwagen aangesloten. Het publiek stond nog rijendik aan de kant en ik ben ik weet niet hoe vaak toegeschreeuwd, toegejuigd, gefotografeerd en gefilmd. Onderwijl ontstond natuurlijk weer een strijd met de volgwielrenners, die het lang volhielden, maar mij uiteindelijk toch weer moesten laten gaan op de tocht van ongeveer 3 kilometer naar het cetrum van het dorp. Aldaar trof ik de rest van de familie en vielen mij wederom de nodige lofuitingen ten deel. Het leek verdorie wel of ik zelf een van de deelnemers was......

Kortom Once in a lifetime en een ervaring om niet meer te vergeten!!!